در حال بررسی...جنرال الکتریک قصد دارد در قرن ۲۱، موقعیت خود را به‌عنوان تولیدکننده پیشرو موتورهای نظامی در جهان تثبیت نماید. موتور توربوفن اف۴۱۴ با نیروی پیشران ۲۲ هزار پاوند بر روی جنگنده ضربتی سوپر هورنت و هواپیماهای رزمی الکترونیک ئی‌ای-۱۸جی گراولر نصب شده‌است. این موتور همچنین برای نسل آینده هواپیمای جی‌ای‌اس ۳۹ئی گریپن و تجاس مارک ۲ محصول هند انتخاب شده‌است. جنرال الکتریک در سال ۱۹۹۶، اولین کمک مالی را برای توسعه موتور در قالب برنامه جنگنده ضربتی مشترک آمریکا دریافت کرد و در نهایت، با همکاری رولزرویس فاز توسعه نمونه مقیاس کامل را در دست گرفت.
نتیجه این همکاری، آزمایش موفق موتور اف۱۳۶ برای انجام مانور برخاست از باند کوتاه و فرود عمودی در تاسیسات آزمایشی جیئی در اوهایو در سال ۲۰۰۸ شد. جنرال الکتریک در نمونه‌های اولیه اف۱۳۶، برای اولین بار استفاده از مواد مرکب ماتریسی سرامیکی را آغاز کرد و در ادامه دامنه بکارگیری این فناوری روزآمد را به سایر موتورهای تجاری و نظامی گسترش داد. در نهایت در سال ۲۰۱۱، برنامه توسعه موتور اف۱۳۶ به دلیل عدم حمایت دولت آمریکا متوقف شد.
در سال ۲۰۱۴، بر اساس سفارش آزمایشگاه پژوهشی نیروی هوایی آمریکا، شرکت جنرال الکتریک با موفقیت اولین موتور توربوفن نسل جدید مبتنی بر فناوری اَدوِنت را توسعه داد. انتظار می‌رود در یک دهه پیشرو، فناوری سیکل‌های سازگار تحول بزرگی در توسعه موتورهای هوایی نظامی ایجاد کند. در این‌گونه از موتورها با سیکل متغیر، عملکرد موتور در وضعیت رانش بالا برای توان حداکثری و بهره‌وری بالا برای مصرف سوخت بهینه و افزایش بردپروازی با شرایط پروازی سازگار می‌شود. در سال ۲۰۱۸، نیروی هوایی آمریکا قراردادی را به ارزش ۴۳۷ میلیون دلار با جیئی امضا کرد که بر اساس آن، توسعه فناوری موتور توربوفن با سیکل سازگار تا پخته‌شدن کامل تداوم می‌یابد.
این قرارداد، تاییدی بر حمایت دولت آمریکا از تلاش ۱۱ ساله جنرال الکتریک به‌شمار می‌رود. در حال حاضر، بخش هوانوردی جیئی توسعه موتورهای توربوشفت تی۹۰۱ و تی۴۰۸ را در دستور کار دارد. موتور تی۴۰۸ برای نصب بر روی بالگرد سنگین سیکورسکی سی‌اچ-۵۳ کینگ استالیون سپاه تفنگداران دریایی آمریکا انتخاب شده‌است. موتور تی۴۰۸ با ظرفیت تولید توان ۷۵۰۰ اسب بخار از فناوری نوآورانه خنک‌کاری برای عملکرد بهینه در محیط‌های عملیاتی سخت بهره می‌گیرد. موتور تی۹۰۱ با هدف جایگزینی موتورهای موفق تی۷۰۰ طراحی می‌شود. موتور تی۷۰۰ هم‌اکنون بر روی بالگردهای بلک هاوک و آپاچی نیروی زمینی آمریکا نصب شده‌است. جنرال الکتریک مدعی است که مصرف سوخت تی۹۰۱ در مقایسه با تی۷۰۰، بیست و پنج درصد کمتر و هزینه‌های تعمیر و نگهداری آن ۳۵ درصد پایین‌تر و عمر آن ۲۰ درصد بالاتر است.
بخش هوانوردی جنرال الکتریک با هدف تثبیت موقعیت پیشرو در حوزه موتورهای هوایی نظامی، بطور سالانه یک میلیارد دلار برای تحقیق و توسعه هزینه می‌کند. جنرال الکتریک در سال ۱۹۷۱، با عزمی جزم، حضور پرقدرت خود در بازار موتورهای هوایی تجاری را با عرضه موتور توربوفن سی‌اف۶-۶ با گذردهی بالا و مشتق‌شده از موتور نظامی تی‌اف۳۹ آغاز کرد. اولین هواپیمای میزبان این موتور، داگلاس دی‌سی-۱۰ بود. خانواده موتورهای سی‌اف۶ به نمونه‌های متنوعی شامل ۵۰، ۸۰ای، ۸۰سی۲ و ۸۰ئی۱ گسترش یافت. در دهه ۱۹۸۰، خانواده موتورهای توربوفن سی‌اف۶ به‌عنوان محبوب‌ترین موتورهای نصب‌شده بر روی هواپیماهای تجاری پهن‌پیکر در جهان شامل بوئینگ ۷۴۷ و ۷۶۷، ایرباس ای۳۰۰، ای۳۱۰، ای۳۳۰ و مکدانل داگلاس ام‌دی-۱۱ شناخته می‌شد.
خانواده موتورهای سی‌اف۶ از سال ۱۹۷۱ وارد خدمت عملیاتی شدند و به‌عنوان یکی از پرکارترین موتورهای هوایی تجاری جهان شناخته می‌شوند. مجموع ساعت پرواز عملیاتی این موتورها در سراسر دنیا معادل آن است که یک موتور بطور مستمر برای ۲۶ هزار سال کار کرده باشد. نمونه سی‌اف۶-۸۰سی۲ که در سال ۱۹۸۵ عملیاتی شد، به‌عنوان یک موتور استاندارد با قابلیت‌اطمینان بالا در صنعت هوانوردی شناخته می‌شود. بر همین اساس، دولت آمریکا این موتور را برای نصب بر روی بوئینگ ۷۴۷ ویژه حمل رئیس‌جمهور این کشور موسوم به ایر فورس وان برگزیده‌است.
در سال ۱۹۷۱، شرکت فرانسوی موتورهای هوایی سافران (در آن زمان اسنکما) جنرال الکتریک را به‌عنوان شریک برای توسعه یک موتور توربوفن جدید در کلاس نیروی پیشران ۲۰ هزار پاوند انتخاب کرد. سه سال بعد، با مشارکت این دو مجموعه صنعتی، نطفه شرکت سی‌اف‌ام اینترنشنال ایجاد شد که در قالب آن، موفق‌ترین پروژه موتور هوایی غیرنظامی تاریخ هوانوردی پا گرفت. طرح اصلی این موتور جدید بر مبنای فناوری ساخت پره‌های فن متعلق به سافران و هسته اصلی موتور مبتنی بر موتور اف۱۰۱ جیئی ایجاد شد. پروژه مشترک جیئی و سافران، بازار حمل و نقل هوایی کوتاه‌برد و میان‌برد را هدف گرفته بود که در اوایل دهه ۱۹۷۰، هواپیماهای این رده بیشتر از موتورهای توربوفن با نسبت گذردهی پایین استفاده می‌کردند.
شرکت سی‌اف‌ام قصد داشت با موتور جِی‌تی۸دی محصول پرت‌اندویتنی رقابت کند که در آن زمان بر روی بوئینگ ۷۳۷-۱۰۰/۲۰۰، مکدانل داگلاس دی‌سی-۹ و بوئینگ ۷۲۷ نصب شده بود. پروژه سی‌اف‌ام، یکی از اصول اساسی در تجارت را به همگان اثبات کرد که آن چیزی جز صبر و شکیبایی نیست. اولین سفارش برای موتور توربوفن سی‌اف‌ام۵۶-۲ در سال ۱۹۷۹ دریافت شد و قرار بود بر روی هواپیمای مسافربری دی‌سی-۸ نصب شود. مشتری بعدی، نیروی هوایی آمریکا بود که نمونه نظامی سی‌اف‌ام۵۶-۲ را برای نصب بر روی هواپیمای سوخت‌رسان کی‌سی-۱۳۵آر انتخاب کرد. این سفارش اولیه، خونی تازه در رگ پروژه سی‌اف‌ام۵۶ جاری کرد و زمینه را برای رشد یک موتور تاریخ‌ساز فراهم آورد. در مجموع، موتورهای سی‌اف‌ام۵۶-۲ نیروی پیشران بیش از ۵۵۰ فروند هواپیمای تجاری و نظامی را تامین کردند.
در سال ۱۹۸۱، بوئینگ در تصمیمی تعیین‌کننده موتور سی‌اف‌ام۵۶-۳ را برای نصب بر روی نمونه‌های کلاسیک جت مسافربری بوئینگ۷۳۷-۳۰۰/۴۰۰/۵۰۰ انتخاب کرد. چند سال بعد، خانواده موتورهای سی‌اف‌ام۵۶-۵ برای نصب بر روی هواپیماهای بسیار محبوب ایرباس ای۳۱۸، ای۳۱۹، ای۳۲۰ و ای۳۲۱ برگزیده شد. موتور سی‌اف‌ام۵۶-۵سی نیز بر روی نمونه‌های اولیه هواپیمای ایرباس ای۳۴۰ نصب شد. در اوایل دهه ۱۹۹۰، بوئینگ موتورهای سی‌اف‌ام۵۶-۷ را برای نمونه‌های نسل آینده (ان‌جی) هواپیماهای بوئینگ ۷۳۷ –۶۰۰/۷۰۰/۸۰۰/۹۰۰ انتخاب کرد. این موتور در مدت دو دهه، تولیدی پرتیراژ را تجربه کرد.
روند توسعه فناوری در شرکت سی‌اف‌ام اینترنشنال با جدیت دنبال می‌شد. در سال ۱۹۹۵، این شرکت اولین محفظه احتراق حلقوی دی‌ای‌سی نصب‌شده بر روی موتور سی‌اف‌ام۵۶-۵بی را به شرکت سوئیس‌ایر تحویل داد. همچنین، در قالب برنامه توسعه فناوری تک۵۶ در سال ۱۹۹۸، راه‌حل‌هایی روزآمد برای بهسازی موتورهای موجود در ناوگان عملیاتی سی‌اف‌ام توسط سی‌اف‌ام اینترنشنال ارائه شد. برآیند این تلاش‌ها در قالب عرضه نسل جدید موتورهای توربوفن جدید موسوم به لیپ محقق شد. شرکت سی‌اف‌ام در سال ۲۰۰۸، موتور لیپ را برای نصب بر روی هواپیماهای باریک‌پیکر عرضه کرد.
در این موتور از چندین فناوری جدید شامل استفاده از الیاف کربن در ساخت پره فن و مواد مرکب ماتریسی سرامیکی برای ساخت قطعات داغ استفاده شده‌است. در سال ۲۰۱۱، موتور لیپ برای نصب بر روی هواپیمای ایرباس ای۳۲۰ نئو، بوئینگ ۷۳۷ مکس، کومک سی۹۱۹ انتخاب شد. تا سال ۲۰۱۸، مجموع سفارش‌های قطعی لیپ از مرز ۱۵ هزار مورد تجاوز کرد. با احتساب ظرفیت کامل خطوط تولید سی‌اف‌ام آی، ساخت این تعداد موتور هفت سال به طول می‌انجامید. همچنین در سال ۲۰۱۸، برای اولین بار تعداد موتورهای تحویلی لیپ از تعداد موتورهای تحویلی سی‌اف‌ام۵۶ پیشی گرفت.
بر اساس داده‌های ثبت‌شده در بانک‌های اطلاعاتی صنعت هوانوردی، خانواده موتورهای سی‌اف‌ام۵۶ با بیش از ۲۳ هزار نمونه تولید شده، محبوب‌ترین موتورهای هواپیماهای تجاری جهان را به خود اختصاص داده‌است. موتور نظامی جِی۴۷ محصول جیئی نیز با ۳۵ هزار نمونه تولیدشده، به‌عنوان پرتیراژترین محصول جیئی شناخته می‌شود که در آینده‌ای نزدیک رکورد خود را به خانواده سی‌اف‌ام۵۶ و لیپ تحویل خواهد داد.
جنرال الکتریک به‌عنوان تولیدکننده موتورهای هوایی پیشرو در جهان با هدف گسترش دامنه کسب و کاری، عرضه توربین‌های مشتق‌شده از موتورهای هوایی برای کاربردهای دریایی و صنعتی را آغاز کرد. در سال ۱۹۵۹، جیئی ماشین ال‌ام۱۵۰۰ به‌عنوان مشتقی از موتور موفق جِی۷۹ را برای نصب بر روی شناورها عرضه کرد. در سال ۱۹۶۸، توربین گاز ال‌ام۲۵۰۰ با توان ۲۰ هزار اسب بخار معرفی شد. این توربین از روی موتور تی‌اف۳۹ مشتق شده و به‌عنوان یکی از کلیدی‌ترین موتورهای مشتق‌شده جیئی شناخته می‌شود.
نمونه‌های مختلف این توربین دریایی بر روی ۵۰ رده مختلف از شناورها در ۲۴ کشور مختلف نصب شده‌است. در دهه ۱۹۸۰، توربین ال‌ام۱۶۰۰ مبتنی بر موتور اف۴۰۴ معرفی و در دهه ۱۹۹۰، نمونه ارتقاء‌یافته ال‌ام۶۰۰۰ به بازار عرضه شد. جنرال الکتریک در دهه ۱۹۹۰، با تکیه بر دانش و تجربه خود، موتور توربوفن پرقدرت جیئی۹۰ را برای نصب بر روی جت مسافربری بوئینگ ۷۷۷ توسعه داد. نمونه اولیه این موتور در سال ۱۹۹۵ گواهینامه صلاحیت پروازی خود را دریافت کرد و در آن زمان لقب بزرگ‌ترین و پرقدرت‌ترین موتور جهان را به نام خود ثبت کرد.
در ژوئیه ۱۹۹۹، بوئینگ موتور جیئی۹۰-۱۱۵بی را برای تامین نیروی پیشران نمونه‌های بوئینگ ۷۷۷-۲۰۰ال‌آر و ۳۰۰ئی‌آر انتخاب کرد. این سفارش نقطه عطفی در تاریخ بخش هوانوردی جیئی به‌شمار می‌رود. موتور جیئی۹۰-۱۱۵بی، بزرگ‌ترین پره‌های فن با اندازه ۳.۲۵ متر از جنس الیاف کربن را در خود جای داده و نسبت گذردهی آن ۹ به ۱ است. این موتور با نیروی پیشران ۱۱۵ هزار پاوند، از سال ۲۰۰۴ وارد خدمت عملیاتی شد. نه سال بعد، جیئی موتور جیئی۹اکس را مبتنی بر نمونه ۱۱۵بی برای نصب بر روی نسل جدید بوئینگ۷۷۷اکس طراحی کرد.
نیروی پیشران این موتور ۱۰۵ هزار پاوند است، اما پره فن آن بزرگ‌تر و معادل ۳.۴ متر است. در حالیکه موتور جیئی۹۰-۱۱۵بی، ۲۲ پره فن دارد، موتور جدید جیئی۹اکس دارای تنها ۱۶ پره فن است. چندین قطعه در بخش داغ موتور جیئی۹اکس از جنس مواد مرکب سرامیکی ماتریسی ساخته شده‌است. در سال ۲۰۱۹، جنرال الکتریک نمونه‌ای از موتور جیئی۹اکس را در تاسیسات خود در اوهایو آزمایش کرد که رکورد ۱۳۴ هزار و ۳۰۰ پاوند نیروی پیشران را به ثبت رساند. علیرغم بروز پاره‌ای مشکلات فنی در موتور جیئی۹اکس تا سال ۲۰۲۰، بیش از ۷۰۰ سفارش برای این موتور به جیئی ارائه شده‌است.
در دهه ۱۹۸۰، جیئی موتور توربوفن تجاری سی‌اف۳۴ را بر اساس موتور نظامی تی‌اف۳۴، نصب‌شده بر روی هواپیمای فیرچایلد ریپابلیک ای-۱۰ و هواپیمای لاکهید اس-۳ای تولید و عرضه کرد. موتور سی‌اف۳۴-۳، برای نخستین بار نیروی پیشران جت‌های تجاری سی‌ال۶۰۱ و سی‌ال۶۰۴ را تامین کرد. در سال ۱۹۹۲، موتور سی‌اف۳۴-۳ برای نصب بر روی هواپیمای منطقه‌ای ۵۰ نفره موفق بمباردیه سیآرجِی۱۰۰ و سیآرجِی۲۰۰ معرفی شد. در اواخر دهه ۱۹۹۰، جیئی خانواده موتور سی‌اف۳۴-۸ را توسعه داد که بر روی هواپیمای منطقه‌ای بمباردیه سیآرجِی۷۰۰ و سی‌آر‌جی۹۰۰ و امبرائر ۱۷۰ و امبرائر ۱۷۵ نصب شد.
همچنین موتور سی‌اف۳۴-۱۰ برای تامین نیروی پیشران هواپیماهای امبرائر ۱۹۰ و امبرائر ۱۹۵ تولید و عرضه شد. در سال ۲۰۰۲، شرکت هواپیماسازی کومک چین موتور سی‌اف۳۴-۱۰ را برای نصب بر روی جت منطقه‌ای ای‌آرجِی۲۱ برگزید. در نوامبر ۲۰۰۸، برنامه آزمایش پروازی اولین جت منطقه‌ای بومی چین مجهز به موتورهای جیئی آغاز شد و هواپیمای ای‌آرجِی۲۱ در سال ۲۰۱۶، به خدمت عملیاتی پیوست. سر و صدای کم موتور سی‌اف۳۴ موجب شد کاربران با اشتیاق بیشتری از این محصول استفاده کنند. جنرال الکتریک در فاصله بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۵، برای ارتقاء سطح فناوری موتورهای سی‌اف۳۴ بیش از یک میلیارد دلار از منابع داخلی هزینه کرد.
در سال ۲۰۱۷، جنرال الکتریک بیست و پنجمین سال عرضه موتورهای توربوفن سبک برای جت‌های منطقه‌ای را در حالی جشن گرفت که بیش از ۶۵۰۰ واحد موتور سی‌اف۳۴ را فروخته بود. هواپیماهای جت منطقه‌ای مجهز به موتورهای جیئی محصول شرکت بمباردیه، امبرائر و کومک در بیش از ۱۳۰ کشور دنیا فعال شدند و بطور متوسط روزانه ۱۲ هزار پرواز مسافربری را انجام می‌دهند.
در تابستان ۱۹۹۶، جنرال الکتریک و پرت‌اندویتنی با سهم مساوی، شرکت اِنجین اَلیانس را با هدف تولید یک موتور توربوفن قدرتمند جدید برای هواپیمای دوربرد تاسیس کردند. موتور جی‌پی۷۲۰۰ مبتنی بر هسته اصلی جیئی۹۰ و بخش کم‌فشار پی‌دبلیو۴۰۰۰ شکل گرفت و به بازار هوانوردی معرفی شد. در سال ۲۰۰۱، ایرفرانس موتور جی‌پی۷۲۰۰ را بر روی هواپیمای جدید ایرباس ای۳۸۰-۸۰۰ خود نصب کرد. هفت سال بعد در سال ۲۰۰۸، شرکت هواپیمایی امارات نیز موتور جی‌پی۷۲۰۰ را برای ناوگان ای۳۸۰-۸۰۰ خود برگزید. در سال ۲۰۰۴ و پس از انتخاب جنرال الکتریک به‌عنوان تامین‌کننده موتور جت مسافربری بوئینگ ۷۸۷ دریم‌لاینر، این شرکت موتور جی‌ئی‌نکس با نیروی پیشران ۵۵ هزار تا ۷۰ هزار پاوند را عرضه کرد.
موتور جی‌ئی‌نکس جایگزین خانواده سی‌اف۶ شد که بیش از چهار دهه بر دنیای هوانوردی یکه‌تازی کرده‌است. موتور جی‌ئی‌نکس بر اساس برآورده شدن الزامات سختگیرانه بوئینگ برای عملکرد بالای جت مسافربری دریم‌لاینر طراحی شد. بوئینگ ۷۸۷ بین ۲۰۰ تا ۲۵۰ مسافر را تا برد بیش از ۱۵ هزار کیلومتر جابه‌جا می‌کند و بوئینگ قصد داشت مصرف سوخت آن را ۲۰ درصد کاهش دهد. موتور جی‌ئی‌نکس همچنین برای نصب بر روی هواپیمای چهار موتوره بوئینگ ۷۴۷-۸ برگزیده شد. اولین پرواز هر دو هواپیماهای بوئینگ ۷۸۷ و ۷۴۷-۸ در سال ۲۰۱۰ انجام شد. یک سال بعد، یک فروند جت مسافربری ۷۸۷ مجهز به موتور جی‌ئی‌نکس، رکورد کوتاه‌ترین زمان پرواز به دور دنیا مجموعا معادل ۴۲ ساعت و ۲۷ دقیقه را از خود به جای گذاشت.
تا پیش از این هیچ هواپیمایی در این رده پروازی، چنین رکوردی را ثبت نکرده بود. تا سال ۲۰۲۰، بیش از ۲۵۰۰ واحد موتور جی‌ئی‌نکس به فروش رفته‌است. این موتور پرمصرف‌ترین موتور در ناوگان عملیاتی هواپیماهای دریم‌لاینر است و کمپرسور آن بزرگ‌ترین نسبت فشار در میان موتورهای توربوفن غیرعملیاتی جهان را در اختیار دارد که موجب کاهش مصرف سوخت قابل‌ملاحظه‌ای شده‌است. مبتنی بر این ویژگی‌های موتور جی‌ئی‌نکس، یک فروند هواپیمای دریم‌لاینر متعلق به خطوط هوایی کانتاس رکورد طولانی‌مدت پرواز بدون توقف بین نیویورک و سیدنی را به نام خود ثبت کرده‌است. در دو دهه اخیر، بخش هوانوردی جیئی در حوزه تامین زیرسامانه‌های هوایی نیز فعال شده‌است.
جنرال الکتریک در سال ۲۰۰۷، شرکت انگلیسی اسمیت آیروسپیس را به‌عنوان تامین‌کننده سامانه‌های یکپارچه برای هواپیما و موتور اکتساب کرد و بر این اساس، وارد حوزه تامین سامانه‌های مدیریت پرواز، سامانه‌های الکتریکی، حسگرهای مکانیکی و پروازهای هوایی شد. جنرال الکتریک این بخش از کسب‌وکار خود را با نام سامانه‌های هوانوردی ثبت کرده‌است. تاسیسات تولید تجهیزات الکتریکی بخش سامانه‌های هوانوردی جیئی در اوهایو و چلتنهام انگلستان ظرفیت قابل‌توجهی برای تامین نیاز هواپیماهای عملیاتی برای جیئی فراهم کرده‌است. در سال ۲۰۱۱، جیئی با هدف تقویت توان تحقیق توسعه در حوزه سامانه‌های الکتریکی کار مشترکی را با دانشگاه دیتون در اوهایو آغاز کرد که نتیجه آن، راه‌اندازی مراکزی روزآمد برای آزمایش سامانه‌های الکتریکی هواپیمایی جنرال الکتریک شد.
نتیجه این تلاش‌ها در سال ۲۰۱۵ به ثمر نشست و جیئی قرارداد تامین سامانه مدیریت توان الکتریکی، ژنراتور ذخیره و مبدل‌های بوئینگ ۷۷۷اکس را از آن خود کرد. در سال ۲۰۱۶، جنرال الکتریک با موفقیت از موتور جت هوایی برق تولید کرد. در قالب این پروژه، اثبات توانمندی جنرال الکتریک با همکاری ناسا و نیروی هوایی آمریکا یک مگاوات جریان الکتریکی را از موتور توربوفن نظامی اف۱۱۰ شامل ۲۵۰ کیلووات از توربین پرفشار و ۷۵۰ کیلووات از توربین کم‌فشار تامین کرد. همچنین در همین سال، بخش هوانوردی جیئی، دپارتمان تخصصی راه‌حل‌های دیجیتال را با هدف برآوردن فزاینده نیازهای مشتریان راه‌اندازی کرد.
در اوایل سال ۲۰۰۸، بخش هوانوردی جیئی واحد جدیدی را برای تمرکز بر روی بازار هوانوردی عمومی راه‌اندازی کرد. در همان سال، جنرال الکتریک شرکت والتر انجینز در جمهوری چک را خریداری کرد که متخصص موتورهای توربوپراپ کوچک است. خیلی سریع پس از این اکتساب، جنرال الکتریک یک موتور توربوپراپ جدید مشتق‌شده از موتور والتر ام۶۰۱، با نام جیئی اچ۸۰ برای هواپیمای چندمنظوره سبک و کشاورزی به بازار عرضه کرد. نمونه‌های اولیه موتور اچ۸۰ بر روی هواپیمای سبک تراش ۵۱۰جی نصب شد. موفقیت این موتور توربوپراپ جدید در سال‌های بعدی نیز ادامه داشت. در سال ۲۰۱۵، جیئی موتور توربوپراپ جدید کاتالیست را برای نصب بر روی هواپیمای جدید تکسترون سِسنا عرضه کرد.
جنرال الکتریک فناوری طراحی آیرودینامیکی سه‌بعدی بدست‌آمده از برنامه جیئی۹اکس در توسعه موتور کاتالیست را به‌کار گرفت و نسبت فشار این موتور نسبت به موتورهای توربوپراپ هم‌رده دو برابر شده و می‌تواند با مصرف سوخت کمتر توان بیشتری را تولید نماید. موتور کاتالیست به سامانه فدک و قابلیت کنترل الکترونیکی زاویه ملخ مجهز است. در سال ۲۰۰۴، جنرال الکتریک و هوندا با سرمایه‌گذاری مشترک و مساوی شرکت هوایی جیئی هوندا را تاسیس کردند. موتور جیئی هوندا اچ‌اف۱۲۰، در سال ۲۰۰۶ معرفی شد و بر روی هواپیمای سبک پیشرفته هوندا جت نصب گردید. اولین پرواز با استفاده از این موتور در سال ۲۰۱۰ انجام شد و پنج سال بعد نمونه‌های عملیاتی آن وارد بازار شد.
در سال ۲۰۱۰، بمباردیه از بخش هوانوردی جیئی خواست تا سامانه پیشرانش یکپارچه را برای جت‌های مسافربری گلوبال ۷۰۰۰ و گلوبال ۸۰۰۰ تامین کند. نتیجه این سفارش، توسعه موتور جدید پاسپورت توسط جیئی بود و پای جنرال الکتریک را در بازار هوانوردی تجاری مبتنی بر هواپیماهای شش تا هشت نفره با برد بیش از ۱۴ هزار کیلومتر بازتر کرد. جنرال الکتریک برای توسعه این موتور روزآمد، علاوه بر سرمایه‌گذاری یک میلیارد دلاری، مجموعه متنوعی از فناوری‌های اثبات‌شده در موتورهای قبلی را بکار گرفت. در حالی که در سال ۲۰۱۴، مجموع سفارش‌های جنرال الکتریک برای موتورهای غیرنظامی تنها ۱۵ هزار واحد بود، در سال ۲۰۲۰، این شرکت به رکورد خیره‌کننده ۴۰ هزار سفارش دست یافته‌است.
در فاصله بین ۲۰۱۰ و ۲۰۱۶، شرکت جنرال الکتریک ۴.۳ میلیارد دلار برای توسعه زیرساخت‌ها، ساخت و تولید در خاک آمریکا هزینه کرده‌است. علاوه بر آن، ۱.۱ میلیارد دلار نیز برای تقویت مراکز تولیدی جنرال الکتریک در نقاط دیگر جهان صرف شده‌است. بخش هوانوردی جیئی در آستانه آغاز دومین سده فعالیت به پیشتازی در حوزه موتورهای هوایی ادامه می‌دهد. این شرکت با بیش از ۶۵ هزار موتور هوایی عملیاتی، رتبه اول در این حوزه در جهان را به خود اختصاص داده‌است. جنرال الکتریک در رده‌های مختلف، موتورهای هوایی متنوعی را برای بازار آینده هوانوردی شامل خانواده‌های جی‌ئی‌نکس و جیئی۹اکس، سی‌اف‌ام لیپ، جیئی هوندا اچ‌اف۱۲۰، پاسپورت و کاتالیست عرضه کرده‌است. این غول صنعتی هوایی با بیش از ۸۰ مرکز تولیدی در سراسر دنیا امیدوار است موفقیت ممتاز خود را تا مدت‌ها نگه دارد.
منبع:
* تولد و رشد غول صنعت موتورهای هوایی (بخش اول)
