با وجود احتمال تعطیلی چندین نیروگاه برق در این کشور، پرتغال قصد دارد تا زودتر از موعد مقرر، الزامات توافقنامه آب و هوایی پاریس را محقق سازد. نیروگاه 1.3 گیگاواتی ساینس که منشا 12 درصد انتشار گازهای گلخانهای پرتغال است، در اواسط ژانویه از مدار عملیاتی خارج شد. همچنن، نیروگاه پگو-1 قرار است در نوامبر امسال از دور خارج شود.
کشور پرتغال پس از بلژیک در 2016، اتریش و سوئد در 2020، چهارمین کشور اروپایی به شمار میرود که بعد از امضای توافقنامه آب و هوایی پاریس، بطور کامل تولید برق با زغالسنگ را کنار میگذارد. این کشور قصد داشت تا سال 2030، استفاده از زغالسنگ را متوقف کند، اما با اعلام تعطیلی زود هنگام نیروگاه ساینس و نیروگاه زغالسنگ سوتو-3 اسپانیا در تابستان سال گذشته، تصمیم خود را تغییر داد.
از دلایل تغییر این تصمیم، میتوان عمدتا به هزینههای بالای ناشی از آلایندگی دیاکسیدکربن، مالیات بیشتر و رشد سریع ظرفیت برنامهریزیشده منابع تجدیدپذیر اشاره کرد. بعنوان مثال، تولید برق در نیروگاه ساینس در سال 2019، نسبت به سال 2018، پنجاه درصد کاهش یافتهاست. در سال 2020، این نیروگاه تا حد زیادی غیرفعال بود. علاوه بر آن، پرتغال قصد دارد به انرژی سبز متکی باشد.
گروه صنعتی ئیپیدی نیز قصد دارد تا نیروگاه قدیمی با سوخت زغالسنگ را به نیروگاه تولید هیدروژن سبز تبدیل کند. این کشور با کنسرسیومی متشکل از شرکت نفت و گاز گالپ، اپراتور شبکه رن و شرکت وستاس سازنده توربین بادی، در حال بررسی امکان تاسیس نیروگاه آزمایشی الکترولیز 10 مگاواتی برای تولید هیدروژن است.
طبق برنامهریزیهای انجامشده، ظرفیت نیروگاه هیدروژنی ساینس تا سال 2030 میتواند تا یک گیگاوات افزایش یابد. سیستمهای انرژی تجدیدپذیر با مجموع توان خروجی 1.5 گیگاوات، باید توان تولیدی آنها را تضمین کنند. این برنامهها همچنین شامل ساخت تاسیسات ذخیرهسازی هیدروژن و حمل و نقل از طریق بندر سینز برای رفع نیازهای پرتغال و اروپا است.
میزان سرمایهگذاری برای این پروژه در حدود 1.5 میلیارد یورو برآورد شدهاست. کمی پیش از بستهشدن نیروگاه زغالسنگ ساینس، گروه ئیدیپی اعلام کرد که دو نیروگاه بادی با مجموع توان خروجی 125 مگاواتی در مناطق کویمبرا و گواردا احداث و راهاندازی خواهند کرد. برای این پروژه، مجموعا 112 میلیون یورو سرمایهگذاری شدهاست. بنابر اعلام ئیدیپی، افزایش اقبال به استفاده بیشتر از انرژیهای تجدیدپذیر، نیروگاههای حرارتی نقش پشتیبان پیدا خواهند کرد که فقط در زمان تقاضای زیاد یا تولید کم انرژیهای تجدیدپذیر مورداستفاده قرار خواهند گرفت.
وقتی که سایر فناوریها مانند باتری و هیدروژن در آینده پیشرفتهتر شوند، میتوان نیاز به سیستمهای حرارتی برای فیوزها را کاهش داد. پرتغال بیش از نیمی از انرژی موردنیاز خود را از طریق انرژیهای تجدیدپذیر تأمین میکند و پیشبینی میشود تا سال 2030، این نسبت به 80 درصد برسد. این کشور عمدتا به انرژی باد و آب متکی است، اما همچنین میخواهد نسبت انرژی خورشیدی را بطور قابلتوجهی نیز گسترش دهد.
علاوه بر پرتغال، پنج کشور دیگر نیز قصد تعطیلی زودهنگام نیروگاههایی با سوخت زغالسنگ را دارند. فرانسه برای سال 2022، انگلیس برای سال 2024، مجارستان، ایرلند و ایتالیا برای سال 2025 برنامهریزی کردهاند. همچنین اسلوواکی قصد دارد تا سال 2030، استفاده از سوخت زغالسنگ را کنار بگذارد.
منبع:
*تعهد کشورهای عضو گروه ۷ به عدم تامین مالی نیروگاههای زغالسنگسوز
*مقاومت در برابر برنامه احداث نیروگاه گازسوز جدید در مونیخ
